فصل سوم: زیادت وجود بر ماهیت

منظور از عنوان این بحث آن است که مفهومی که از وجود در ذهن است غیر از ماهیت[1] است. یعنی مفهوم وجود نه عین مفهوم ماهیت است و نه جزئی از آن. پس جنس یا فصل ماهیت هم نیست.

خطاب هاى قرآنى

در فرهنگ محاوره، کلمه مردم اختصاص به مردان ندارد، گاه مى گویند مردان، گاه مى گویند زنان، گاه مى گویند مردم. مردم یعنى همه افراد جامعه، اعم از زن و مرد. اگر گفتند مردان، این در مقابل زنان است و اگر گفتند زنان، این در مقابل مردان است.

فصل دوم: اشتراک معنوی وجود[1]

 پیش از ورود به بحث در این فصل نخست دو اصطلاح اشتراک لفظی و اشتراک معنوی باید توضیح داده شوند. این دو اصطلاح، دو اصطلاح معروف در ادبیات هستند. اشتراک لفظی آن است که یک لفظ دارای چند معنای مختلف باشد.

آیا حدیث «نزلونا عن الربوبیه و قولوا فینا ما شئتم» صحیح است و مشمول غلوّ نمی‌‌باشد؟

آراسته شدن به اخلاق خداوندی از توصیه‌هایی است که در روایات نسبت به همه انسان‌ها بیان شده است، و از آنان خواسته شده است تا خود را به اخلاق الهی آراسته سازند.[1] البته، شایان توجه است که خداوند صفاتی؛ مانند خالقیت، رازقیت و ... دارد که وجود چنین صفاتی در دیگران به معنای واقعی‌اش متحقق نمی‌شود. ائمه(ع) کسانی بودند که به اخلاق و صفات مجاز الهی در حد کمال، متخلق شده‌اند.

اتحاد یا وحدت ؟!

هدف هفته وحدت رسیدن به اتحاد است و نه وحدت؛ یعنی گفتمان وحدت اسلامی نمی خواهد بگوید شیعه سنی شود و یا بالعکس، بلکه مقصود تاکید بر اشتراکات در عین وجود اختلافات است.

حضرت یونس و انکار ولایت امام علی علیه السلام

گاهی در برخی از گزارش های روایی در منابع، احادیثی یافت می شود که در برخی وارد دستمایه سوء استفاده های مختلف در محافل غیر علمی می گردد. این نوع احادیث با استفاده از روش های متقن علمی، قابلیت حل تعارض و اشکال را دارد.

آیا نباید آرزو داشت؛ به دلیل آن‌که شیطان با آرزوها به دنبال فریب انسان‌ها است؟!

آیا در روایات امید واهی داریم؟ و آیا شیطان از راه امید واهی انسان را فریب می‌دهد؟ فرق امید واهی با امید واقعی چیست؟

چرا تعدد قدما باطل است

قدیم ذاتی و قدیم بالحق، صفتی از صفات اختصاصی ذات واجب تعالی است؛ از این رو ادله­ای که برای نفی تکثر و تعدد از واجب الوجود ذکر می‌شود، برای نفی تعدد نسبت به قدیم نیز ثابت است. به عبارت دیگر، تصور قدیم‌های متعدد همانند تصور شرکای متعدد برای ذات باری تعالی است، و از این رو محال است.

ماهیت شرک

 

"شرک" در لغت به معنای نصیب (سهم) قراردادن و در اصطلاح قرآن، مراد از شرک، شریک و مثل و مانند قراردادن برای خداوند متعال است و در مقابل "حنفیت" است. "حنیف"؛ یعنی میل به استقامت و اعتدال، و از آن جا که پیروان توحید خالص، از شرک روى گردان شده و به این اصل اساسى متمایل مى‏شوند، به آنها حنیف گفته مى‏شود.

چهار نکته در مورد دستور اخلاقی قرآن

برخی شبهه افکنان، در مورد قرآن، می‌گویند که: در قرآن هیچ دستور اخلاقی جدید و برجسته ای نسبت به آنچه قبل از اسلام مطرح بوده است ارائه نشده است. قرآن اخلاق انسانی را به اخلاق طبقاتی تبدیل کرده است یعنی اخلاق بر حسب ارزش متفاوت انسانها، متفاوت می شود و اصول اخلاقی را از کلیت و جهان شمول بودن انداخته است. مهمترین بخش این انحراف مربوط به نابود کردن اخلاق در مورد غیرمسلمانان، بردگان و زنان است.