ایمان یکی از بنیادیترین مفاهیم دینی است. بیشتر ادیان ایمان را به عنوان یک ارزش دینی معرفی کرده و متدینان را به آن فراخواندهاند. خداوند متعال در قرآن کریم، در پارهای موارد به ماهیت آن اشاره میکند و در برخی آیات از ظاهربینی در این زمینه بر حذر میدارد و با تأکید بر قلبی بودن آن، اطلاق عنوان ایمان را بر اقرار به زبان و عمل ظاهری نفی میکند. حتی در میان آیات قرانی به آثار و علائم ایمان اشاره میشود.
براهین وجود خدا
برهان فطرت
راههای اثبات وجود خداوند دو گونه است:
الف- از طریق سیر در آفاق: میتوان با مشاهده مخلوقات و تدبّر در نظم پدیدهها پی به وجود خالق و مدبّر برد. براهین نظم، علی و ... از اینگونه براهین هستند.
ب- اما انسان ها از طریق تامّل در خود نیز می توانند پی به وجود خدا ببرند. برهان فطرت از این روش استفاده کرده و به اثبات خداوند می پردازد.
ما در نوشته های گذشته براهینی را ذکر کردیم که در آنها از روش استدلال عقلی به اثبات وجود خدا پرداخته شده بود. می توان برهان صدیقین را قوی ترین برهان در میان براهین نظری دانست. اما ممکن است شما هنوز قانع نشده باشید. ممکن است اصلا روش های عقل نظری را نپسندید. در این صورت شاید "برهان تجربه دینی" برهانی باشد که شما به دنبال آن هستید. البته برای اثبات خداوند از طریق برهان تجربه دینی 2 را پیش روی خود خواهید داشت. نخست اینکه با توصی اولیاء الهی به چنین تجربیاتی دست یابید (معرفت بی واسطه) و یا از طریق تجربیات اولیاء الهی وجود خدا را برای خود اثبات کنید (معرفت با واسطه).
نمونه اول: امام شافعی، رهبر شافعیان جهان (یکی از 4 فرقه اصلی اهل سنّت) به خاندان نبوت و رسالت و اهل بیت(علیهم السلام) توسل جسته و آنها را وسیله خود و خداوند قرار می داد و در شعری چنین گفته است:
آل النبی ذریعتی *****و هم إلیه وسیلتی
انسان منحصر به کالبد فیزیکی نیست، بلکه قلبی دارد که اگر تقویت شود، بیش از عقل می تواند حقایق هستی را بیابد. کما اینکه تمام عوامل هستی نیز منحصر به عوامل مادی نیست، و تاثیرات بزرگی ناشی از عوامل غیر مادی است که انکار آن به سادگی صورت ممکن نیست.
شاید برخی افراد جن و پری را خرافه بدانند در صورتی که قرآن امر واقعی می داند. شاید برخی توسل و ارتباط با ارواح انبیا را خرافه بدانند در صورتی که با توجه به معیار قرآنی و روایی یک واقعیت است.