
آغوشش را باز می کرد، برای قطره های لطیف باران؛ زمین را می گویم، همان که آدم های بسیاری بر روی خود دیده بود.
- زمین! ای هدیه ی عزیز خدا! برایمان تعریف کن از آنچه دیده ای!
باران می بارید و زمین عزیز یاد خاطراتی می افتاد که نشان از غصه های او از مردم بی وفا داشت؛ آهی کشید و گفت:
- من خودم دیدم روزهایی را که منتظران پیامبرِ مهربانی ها برای آمدنش لحظه شماری می کردند؛ روزهایی که به دشمنانشان وعید آمدن او را می دادند و می گفتند:
"خیلی زود می آید آن روزی که ما از دست شما نامردان، راحت می شویم. منجی ما، عادل است، حق ما را از شما می- گیرد."
غم و شادی دو مفهموم شناخته شده در میان انسان هاست. افراد بشر با تمام تفاوت ها و تمایزاتی که در میانشان حاکم است درک یکسانی از مفهوم غم و شادی دارند. برخی اوقات علل و عوامل به وجود آورنده ی غم و شادی برای فرد شناخته شده است در حالی که در پاره ای از اوقات این علل و عوامل برای وی ناشناخته می ماند.
با توجه به این که پرسش از سه بخش تشکیل شده به همان ترتیب، پاسخ آن را ضمن نکاتی بیان می کنیم:
یکی از پیامبران بزرگ الهی که طرح جزئیاتی از سرگذشت زندگیاش در قرآن، دستمایه طعن و شبههافکنی عدهای از مغرضان به اصطلاح طرفدار حقوق بشر و مساله زن شده است، حضرت ایوب نبی(ع) است.
در سال 1345 هجری قمری در شهر پیشاور پاکستان مجلس مناظره ای بین تنی چند از علمای اهل سنت و عالم برجسته شیعی سلطان الواعظین شیرازی برگزار گردید که طی آن شش نفر از تجار سرشناس و خوانین با نفوذ پاکستان از عقائد باطل خود دست برداشته و به ریسمان محکم الهی چنگ زدند. این نوشتار بخشی از این واقعه است.
استخاره در لغت به معنای طلب خیر کردن است و اینکه از خدا بخواهیم ما را به انجام کار بهتر راهنمایی کند.[1] معنای اصطلاحی آن که برگرفته از همان معنای لغوی است، عبارت است از نوعی دعا و توکل به خداوند، در انجام کاری که خیر و شّر آن بر انسان پوشیده است.[2]
نزدیک روز مادر یا روز پدر که می شود بچه ها با پچ پچ کردن هایشان با هم، حس کنجکاوی پدر و مادرها را تحریک می کنند و آن مهربان ها هم تا متوجه می شوند که بچه ها قصد دارند هدیه ای برای آنها تهیه کنند خیلی اوقات ناراحت می شوند و می گویند:
توقع هیچ هدیه ای نداریم، فقط همین که اخلاقتان خوب باشد، خدای مهربان و اهل بیت علیهم السلام از شما راضی باشند ما را خوشحال کرده اید.
با خودم گفتم این ایام شعبان و نیمه ماه که خاصّاً متعلّق به مهربان ترین پدر عالم بوده است برای خوشحالی و شادی قلبش چه کرده ایم؟
جمعه هایی که می آیند و می روند، آیا قدمی برای ظهورش برداشته ایم؟!
حقیقت عبادت این است که انسان خود را بنده و مملوک خدا بداند، برای خود در مقابل خدا مالکیت و اراده مستقلی قایل نباشد، بلکه خود و دارایی خود را از آنِ خدا بداند؛ به طور کامل تسلیم اراده او باشد و به عبد بودن خود در مقابل پروردگار اعتراف کند.
عبادت، اظهار عبودیّت در پیشگاه ربوبی است خواه با توجه قلبی، خواه با اظهار زبانی یا نشان دادن با اعضا و جوارح. بنابراین جوهره دعا، عبادت است. شخصی که دستش را پیش خداوند منّان دراز می کند، چه در ظاهر دست خود را بلند کند و یا در دل به خدا توجه پیدا کند و درِ خانه خدا گدایی نماید، عبادت کرده است؛ چرا که این اعمال، همانا اعتراف عملی به عبودیّت خود، و ربوبیّت الهی است. دعا گرچه در ظاهر درخواست رفع نیازهای مادّی و معنوی است، ولی در واقع، اعتراف به بندگی، فقر و عجز انسان است. به همین دلیل است که در روایتی از نبی مکرّم اسلام (صلی الله علیه و آله) آمده است: "الدّعاء مخّ العبادة".(١) دعای خالصانه از این جهت که نهایت اظهار تذلّل و شکستگی و فقر و ضعف و بیچارگی در برابر خداوند غنیّ و قوی و قادر مطلق است به منزله مغز تمام عبادات است.(2)
تسبیح حضرت زهرا (علیهاالسلام) از آثار و برکات بسیارى برخوردار است؛ مداومت بر تسبیح فاطمه زهرا (علیهاالسلام)، موجب محفوظ ماندن از شقاوت و بدبختى است. از این رو شایسته نیست که از برکات و آثار آن غفلت نموده و در انجام آن کوتاهى و سستى نمائیم. امام صادق (علیه السلام) در این رابطه مى فرماید:
«یَا أَبَا هَارُونَ إِنَّا نَأْمُرُ صِبْیَانَنَا بِتَسْبِیحِ فَاطِمَةَ (سلام الله علیها) کَمَا نَأْمُرُهُمْ بِالصَّلَاةِ فَالْزَمْهُ فَإِنَّهُ لَمْ یَلْزَمْهُ عَبْدٌ فَشَقِیَ ».
اى اباهارون! ما بچه هاى خود را همانطور که به نماز امر مى کنیم به تسبیح حضرت فاطمه (علیهاالسلام) نیز امر مى کنیم. تو نیز بر آن مداومت کن، زیرا هرگز به شقاوت نیفتاده است بندهاى که بر آن مداومت نموده است.1
و نیز از این حدیث شریف استفاده مى شود که شایسته است والدین محترم، تسبیح حضرت زهرا (علیهاالسلام) را مانند نماز به فرزندانشان تعلیم کنند، باشد که مشمول این حدیث گردند.