بانو سوسن؛ وصی حضرت حجت

«این زن بزرگوار به جده معروف شد؛ ولی تنها «جده بودن» سبب شهرتش نشد، مقامی دارد، عظمتی دارد، جلالتی دارد، شخصیتی دارد که نوشته‌اند بعد از امام عسکری علیه‌ السلام «مَفْزَعُ الشّیعة» بود؛ یعنی ملجأ شیعه، این بزرگوار بود. قهراً در آن‌وقت ـ چون امام عسکری علیه‌ السلام 28 ساله بوده‌اند که از دنیا رفته‌اند، علی‌القاعده مطابق سن امام هادی علیه‌ السلام هم حساب بکنیم ـ زنی بین پنجاه و شصت بوده است. این‌قدر زن با جلالت و باکمالی بوده است که «شیعه» هر مشکلی برایش پیش می‌آمد، به این زن عرضه می‌داشت.» شیخ صدوق در کمال‌الدین از احمد بن ابراهیم نقل می‌کند‌: بر حضرت حکیمه دختر امام جواد علیه‌ السلام و عمه امام حسن عسکری علیه‌ السلام وارد شدم؛ و از پشت پرده مسائل خود را با ایشان مطرح کردم. از امامان پرسیدم، یکی‌یکی را شمرد تا رسید به نام حجت امام زمان علیه‌ السلام. پرسیدم: شما ایشان را دیده‌اید یا خبرش را شنیده‌اید؟ فرمود: شنیده‌ام، زیرا ابومحمد (امام عسکری) در نامه‌ای به مادرش به دنیا آمدن حجت خدا خبر داد. پرسیدم: اکنون آن کودک کجاست؟ گفت: مخفی‌شده است. گفتم: پس شیعیان به کجا پناه ببرند؟ فرمود:‌ به جده، مادر امام حسن عسکری. پرسیدم: یعنی به کسی اقتدا کنم که وصی او یک زن است؟ فرمود: آری. شما در این امر به امام حسین علیه‌ السلام اقتدا می‌کنید که در ظاهر حضرت زینب علیها‌ السلام را به‌عنوان وصی انتخاب کرد، و آن‌ چه از امام سجاد علیه‌ السلام از دانش و کرامت ظهور می‌کرد، به حضرت زینب نسبت می‌دادند.

هشداری که شنیده نشد!

بگو 9 دی! آب بریز در لانه فتنه گران! بگو 9 دی...

وقتى رحمت الهى براى ما پیش خواهد آمد که مواظب و مراقب خودمان باشیم؛ مراقب حرف زدنمان، مراقب اقدام کردنمان، مراقب تبلیغاتمان. این فضاى بى بند و بارى در حرف زدن، در اظهارات علیه دولت، علیه کى‌ به خاطر اغراض، اینها چیزهائى نیست که خداى متعال از اینها به‌آسانى بگذرد. آن وقت کسانى خطا میکنند، خداى متعال «و اتّقوا فتنة لا تصیبنّ الّذین ظلموا منکم خاصّة»؛ بله اینجورى است. بعضى از ظلمها، بعضى از کارها هست که نتیجه و اثر آن دامن همه را می‌گیرد، نه فقط دامن آن ظالم را؛ بر اثر رفتار یک عده‌اى که در گفتار خودشان، در عمل خودشان، در قضاوت خودشان ظلم میکنند. باید مراقب این چیزها بود.

دیدار کارگزاران حج، پانزدهم آبان‌ماه هشتاد و هفت

در محضر بهجت عارفان

از ما، عمل چندانی نخواسته اند! مهم تر از عمل کردن، "عمل نکردن" است! تقوا یعنی "عمل گناه را مرتکب نشدن! همه می پرسند چه کار کنیم؟ من می گویم: بگویید چه کار نکنیم؟ و پاسخ اینست: گنــــــــــــاه نــــکــنــیــد. شاه کلید اصلی رابطه با خدا " گــنــاه نــکــردن " است.