بانوی فریادگر آزادی و کرامت انسانی

در نظامی که زن موجودی زاید و دست و پاگیر به شمار می‏ رفت و داشتن دختر در خانواده ننگ بود، خدای بزرگ، پیامبری با کتاب و روشی روشن برانگیخت و به او دختری عطا کرد که به «کوثر» ملقّب گشت؛ یعنی «خیر فراوان» که در طول تاریخ، همواره الگوی زنان و بهترین جلوه جمال الهی بوده است. حضرت زینب (علیها السلام) دختر این زن و تربیت شده اوست که کمالات فاطمه (علیها السلام) و روح بلند حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) در وجود تابناکش موج می‏زند؛ زنی که سکوتش یادآور شکیبایی مادر است و سخنش پژواک خطبه‏ های آتشین پدر؛ زنی که تا خاموش است، همه فاطمه (علیها السلام) است و آن‏گاه که لب می‏ گشاید، یکسر علی (علیه السلام) است. زنی که یک تنه بزرگ‏ترین پیام آور مکتب عاشورای حسینی و فریادگر آزادی و کرامت انسانی برای همه تاریخ است. حضرت زینب (علیها السلام) از شمار کسانی است که در دار دنیا، فریب زر و زیور آن را نخوردند و جز به لقای الهی نیندیشیدند. زینب (علیها السلام) با وجود ثروت فراوان، به آن بی‏ اعتنا بود و چند صباحِ عمر را چون سروی در بوستان عبادت و بندگی خرامید. او از آب حیات ولایت نوشید و به جایی رسید که مورد شگفتی و تحسین امامان معصوم (علیهم ‏السلام) قرار گرفت و از برکت انفاس قدسی آنان، با عالم غیب و ملکوت ارتباط برقرار کرد و محرم اسرار الهی گشت، تا جایی که پیشامدهای آینده را به گوش خویش از هاتف غیبی می‏ شنید؛ چنان که نقل است در یکی از منزلگاه‏ های کربلا، به امام حسین (علیه السلام) فرمود: «در شب گذشته، صدای هاتفی را شنیدم که شعری به این مضمون می‏ خواند: ای دیده! اشک حسرت ببار بر شهیدانی که مرگ ایشان را می‏راند، و به زودی به وعده‏ گاه شهادت می‏ رساند.» حضرت فرمود: «ای خواهر! آنچه مقدر شده، روی خواهد داد.» تاریخ زندگانی و مبارزات عقیله بنی هاشم، به خوبی روشن می‏ سازد که نهضت امام حسین (علیه السلام) بر ضد کفر و ارتداد، بدون وجود زینب (علیها السلام) کامل نمی‏ شد و اگر او وظایف سنگین خود را پس از شهادت برادر انجام نمی‏ داد، آن رستاخیز خونین به نتیجه مطلوبی نمی‏ رسید. جاودانگی نهضت حسینی، تنها در گرو همت عالی این بانوی بزرگ است که در واقع، حلقه پیوند آن فاجعه خونین با نسل‏ های آینده به شمار می‏ آید.