خداوند متعال ساختار وجود انسان را طوری خلق کرده که هم خدا را در درون خودش می شناسد وهم خدا را در درون خود می یابد. یعنی انسان هم فطرتاً خداشناس است و هم فطرتاً خدا گراست. چون فطرت انسان دو عرصه داره:
آدمی در طول زندگی در این دنیا، همه چیز را از آن خود می داند و به آن ها دل می بندد؛ در حالی که مالک حقیقی خداست. این دلبستگی ها سبب می شود از مرگ غافل شده و اگر هم به آن بیندیشد، از آن بترسد.