
یکی از عوامل مجد و عظمت اسلام و شکوفاییِ مجدّد تمدن بزرگ اسلامی، وحدت، همبستگی و انسجام همه نیروها و مذاهب اسلامی در سایه عمل به قرآن کریم و بازگشت به تعالیم عالیه قرآن است.
فقیه متتبّع و زبردست شیخ محمد حسن نجفی (رضوان الله علیه) معروف به صاحب جواهر (متوفی در سال 1266 ق) در اثر گرانسنگ خود می فرماید:
«... لولا عموم الولایة لبقی کثیر من الامور المتعلّقه بشیعتهم معطلة. فمن الغریب وسوسة بعض الناس فی ذلک بل کانّه ما ذاق من طعم الفقه شیئاً و لا فهم من لحن قولهم و رموزهم امرا و لا تأمل المراد من قولهم انی جعلته علیکم حاکماً و قاضیاً و حجة و خلیفة و نحوذلک مما یظهر اراده نظم زمان الغیبة لشیعتهم فی کثیر من الامور الراجعة الیهم...»[1]
برقراری رابطه و پیوند مناسب میان اخلاق و سیاست همواره از مهم ترین مباحث اندیشه ی سیاسی بوده است.اخلاق در سیاست جایگاه ویژه ای دارد، زیرا اگر سیاستمداران و رهبران کشورها در روش حکومت خود اخلاق را کنار بگذارند موجب تخریب روابط خود با مردم می شوند؛ چنانچه این تفاوت حکومتداری (یعنی سیاست تۆام با اخلاق و سیاست منهای اخلاق) در زندگی معصومین(علیهم السلام) به عنوان پیشوایان دین، و سیاستمداران دیگر ادیان به خوبی نمایان است.