اگر اندکی از حجم خودشیفتگی های رایج خود را کم کنیم، اقرار خواهیم کرد که، زندگی در دنیا و فضای مدرنیته امروزی، زنگارهایی از جنس تاریکی را بر روح و جان ما نشانده است؛ خودشیفتگی هایی که انسان را از هویت واقعی او دور ساخته، به بیماری خود فراموشی، خدا فراموشی مبتلا کرده است، در این بین انسان های زیرک و هوشیار همواره به دنبال محملی برای نجات از این تاریکی ها و یافتن هویت واقعی خود می گردند.
برخی از ماه ها به جهت اتفاقات و حوادث پربرکتی که در آن رخ داده از ارزش و اهمیت بسیار و چه بسا فوق العاده ای برخوردار می باشد که از جمله این ماه ها می توان به ماه رجب اشاره کرد که در آیات قرآن و احادیث ائمه معصومین علیهم السلام به عظمت این ماه اشاره شده است.
یکی از مشخّصه های ایمان، اعتماد به خداوند در اموری است که برای او پیش می آید. مؤمن، می داند که خداوند متعال او را رها نکرده و آنچه مصلحت است را برایش قرار داده و خواهد داد. امّا نکته لطیفی که باقی می ماند این است که آیا این مصلحت، بهترین مصلحتی است که می توانسته برای او رقم زده شود؟ این سؤالی است که هیچ کس جواب آن را نمی داند. در این نوشتار امّا؛ رموزی از این قصّه جذّاب که در واقع، انتهای ایده آل هر انسانی است را با تطبیق بر بعضی جوانب زندگی و با نگاه دینی، جستجو می کنیم.
در مسیری که با جوانی همراه بودم، سر صحبت بر روی موضوع ایمان و چیستی و لوازم و اثرات آن باز شد که چکیده اید را خدمتتان عرض می کنیم... صحبت دوستمان این بود که ایمان تنها به داشتن حجاب و و نماز و امثال این عمل های ظاهری نیست... همین که من در دل ایمان به خدا دارم کافی است... و من هم برای یادآوری اول برای خودم این نکات را از لسان قرآن و روایات با او مرور کردم.
جایگاه والا و ارزشمند این شب و نقش و تأثیر آن در سر نوشت افراد، انسان را به تکاپوی برای استفاده هر چه بیشتر از این میهمان سرای الهی و بهره وری از برکات این ضیافت الهی می نماید.
- قال رسول الله صلى الله علیه وآله: إنَّما سُمِّیَ رَمَضانُ؛ لِأَنَّهُ یُرمِضُ الذُّنوبَ(1) ؛ رمضان را به این خاطر رمضان نامیدهاند که گناهان را مىسوزاند .
باطن روزه انسان را به مقامی می رساند که مخاطب خداوند قرار می گیرد، چنان که اگر تا کنون در روز می گفت: «ای خدا»، خدای سبحان هنگام افطار به او می گوید: «بنده من». ماه رمضان ماه خداست، لذا اگر انسان در این شهر الله به لقا الله نرسد، به باطن روزه نایل نشده است. بلکه روزه ای در سطح طبیعت گرفته است و در همان سطح نیز به او پاداش می دهند.
شاید تصور ما این باشد که اعمال عبادی اسلامی یا حداقل چند عمل واجب اصلی، از همان روز نخست تولد اسلام، به مسلمانان ابلاغ شده باشد. اما تاریخ، یا بهتر بگویم روش تربیتی اسلام، چیز دیگری میگوید.
همه جای دنیا معمول و مرسوم این است که، برای رفتن به مهمانی خود را خوشبو و زیبا می نمایند، بهترین لباس های خود را برای مهمانی ها به تن می کنند، بخصوص اگر صاحب مجلس و میزبان، شخصیتی بزرگ و والا مقام باشد.