
وَ ابْتَغِ فیما آتاک اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصیبَک مِنَ الدُّنْیا وَ أَحْسِنْ کما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْک وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدینَ: و با آنچه خدایت داده سراى آخرت را بجوى و سهم خود را از دنیا فراموش مکن، و همچنانکه خدا به تو نیکى کرده نیکى کن و در زمین فساد مجوى که خدا فسادگران را دوست نمى دارد. (القصص:77)
فرد بدبین دنیای اطرافش را تیره و تار می بیند و چنین تصور می نماید که دیگران به او خیانت می کنند از اینرو به هیچ کس اعتماد نمی کند...
تعاملات انسان ها با یکدیگر و برقراری رابطه میان افراد، گاه با آسیب هایی همراه است. سخن از شناخت این آسیب ها و تلاش برای از بین بردن آنها چیزی است که در متون دینی بدان پرداخته شده است. از آنجا که دین عهده دار سعادت دنیوی و اخروی افراد است، ارائه راهکارهایی به منظور برطرف نمودن آسیب های اجتماعی و برقراری روابطی سالم و درست در میان افراد جامعه از وظایف آن بشمار می آید. تلاش به منظور شناخت این آسیب ها و برطرف نمودن آنها، هنگامی اهمیت می یابد که برخی از این رفتارهای نادرست سرچشمه گناهان دیگر می گردد.
وقتى رحمت الهى براى ما پیش خواهد آمد که مواظب و مراقب خودمان باشیم؛ مراقب حرف زدنمان، مراقب اقدام کردنمان، مراقب تبلیغاتمان. این فضاى بى بند و بارى در حرف زدن، در اظهارات علیه دولت، علیه کى به خاطر اغراض، اینها چیزهائى نیست که خداى متعال از اینها بهآسانى بگذرد. آن وقت کسانى خطا میکنند، خداى متعال «و اتّقوا فتنة لا تصیبنّ الّذین ظلموا منکم خاصّة»؛ بله اینجورى است. بعضى از ظلمها، بعضى از کارها هست که نتیجه و اثر آن دامن همه را میگیرد، نه فقط دامن آن ظالم را؛ بر اثر رفتار یک عدهاى که در گفتار خودشان، در عمل خودشان، در قضاوت خودشان ظلم میکنند. باید مراقب این چیزها بود.
دیدار کارگزاران حج، پانزدهم آبانماه هشتاد و هفت