معقول اصطلاحی فلسفى است؛ یعنى آنچه به ذهن آید، در مقابل محسوس؛ یعنى آنچه به حس آید. کلمه معقول، گاهی بر صور عقلیه اطلاق می شود و گاه بر امورى که در خارج وجودى ندارند و گاه بر امورى که محسوس نیستند و مجردند که در این صورت مراد از معقول عقل است.
صورتهای حسی مجرد هستند و از بین نمی روند. بله ممکن است این صور علمیه فراموش شوند. ادراکات و صور حسی ارتباطی با ماده دارند؛ یعنی علم ما به فلان صورت محسوس، از وجود مادی آن حاصل شده است، یا به عبارت دیگر؛ شرط حضور ماده فقط جهت حصول استعداد در نفس برای ادراک حسی است. پس احتیاج ادراکات حسی به ماده فقط از باب معِد (آماده کننده) جهت حصول استعداد در نفس برای ادراک حسی است. و آنگاه که صور علمیه در نفس حاصل شد، از عالم ماده خارج شده و حرکت جوهری در ماده، تأثیری بر صور علمیه مجرد نخواهد داشت.
باسمه تعالی
إِذَا مَاتَ الْعَالِمُ ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْ ءٌ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ
در آستانه فرارسیدن ماه محرّم و ایّام حزن و اندوه ملکوتیان، خبر ارتحال ملکوتی عالم عالیقدر و استاد اخلاق حضرت حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سیدمحمود موسوی (طاب ثراه) ابوی حضرت آیت الله حاج سیدمحمد موسوی(دامت توفیقاته) امام جمعه محبوب و ولایی شهرستان آران و بیدگل موجب تأثّر و تألّم گردید؛
محور رسالت پیامبران می بایست مبتنی بر حجت و اقامه دلیل تام باشد تا مردم بی جهت پشت سر هر مدعی رسالت به راه نیفتند و هر کس نتواند از احساسات و فطرت خداپرستانه آنان سوءاستفاده نماید از این رو خداوند پیامبرانش را با احتجاج های گوناگون همراه