قویترین فرد چه کسی است؟

از دیدگاه پیامبر اکرم (ص) قویترین افراد چه کسانی هستند؟

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: قوی‌ترین شما کسی است که اگر راضی شود، رضایتش او را در گناه و باطل داخل نمی‌کند و اگر خشم بورزد، خشمش او را از سخن حق خارج نمی‌کند و اگر نیرومند شود آنچه را که حق او نیست، انجام نمی‌دهد.

 

گذر رسول خدا (ص) به قومی افتاد که با سنگی زورآزمایی می‌کردند. حضرت فرمود: این چه کاری است که می‌کنید؟
عرض کردند: قوی‌ترین و پر زورترین خود را آزمایش می‌کنیم.
پیامبر (ص) فرمود: آیا شما را به قوی‌ترین خودتان خبر ندهم؟
گفتند: بلی، ای رسول خدا (ص)!.

فرمود: قوی‌ترین شما کسی است که اگر راضی شود، رضایتش او را در گناه و باطل داخل نمی‌کند و اگر خشم بورزد، خشمش او را از سخن حق خارج نمی‌کند و اگر نیرومند شود آنچه را که حق او نیست، انجام نمی‌دهد.[1]

شکی نیست که نیروی بدنی ارزش حیاتی دارد و هر انسانی به‌طور فطری تمایل دارد که از نیروی برتری بهره‌مند گردد و آرزو می‌کند که قوی‌تر باشد.

افراد برای ظهور و بروز این حس، طی مسیرهای دشوار را می‌پذیرند و هر قدر تلاش لازم باشد، نیروی ویژه‌ای را می‌طلبند.
جای تعجب نیست که اگر از آنها سؤال کنیم قوی‌ترین افراد شما چگونه شناخته می‌شود؟

جواب آنها مطابق با تصوراتی است که آنها در زور آزمایی بدنی و جسمی داشتند؛ زیرا عقل عموم مردم در چشمان آنهاست و هر مرحله از زندگی را فقط از نگاه ظاهری می‌بینند. در حالی که اگر با دقت در عمق قضایا نگریسته شود و در اصول و ابعاد آن توجه شود نتیجه‌ای که بدست می‌آید با تصوراتی که عموم مردم دارند، متفاوت است.

هنگامی که قلب‌ها برای تشخیص فرد قوی به سوی زورآزمایی جسمی کشیده می‌شود، نظر پیامبر (ص)، حاضرین را هوشیار می‌کند و همه نسل‌ها را در طول تاریخ به‌سوی حقیقتی معمول سوق می‌دهد که در اذهان بسیاری مخفی بوده است. در این صورت، پیامبر، مقیاس حقیقی را در شناخت قوی‌ترین‌ها برای آنها آشکار کرد؛ زیرا پیامبر قدرت را با نگاه عمیق‌تر و وسیع‌تر از آنچه دیگران می‌دیدند می‌نگریست. پیامبر یاد آوری فرمود که قدرت، توانمندی‌های جسمی نیست بلکه داشتن اراده فولادین، عزمی راسخ و تصمیمی قاطع است.

با این وجود مشخص است که قدرت، ظاهر و باطنی دارد؛ ظاهر آن، قدرت مشابه شخص به استواری بدن و توسل به عضلات او است و باطن آن، قدرت مشابه به مقاومت هوی و تمایلات نفسانی و وسوسه‌های شیطانی است.
تشخیص مقیاس قدرت، نزد پیامبر هرگز به معنای توجه تظاهرگونه به رشد نیروی بدنی نیست، بلکه برای اظهار حقیقتی بزرگ‌تر است و آن قدرتی است که در بنیان شخصیتی فرد وجود دارد نه جسم او و بدون اینکه خشنودی خود را در پذیرش باطل یا گناه وارد کند می‌تواند شخصیت خود را بر اساس حق بنا نهد. همانطور که مثلاً اگر خشم بورزد آن را از سخن حق خارج نمی‌کند، در نهایت اراده خود را سوپاپ اطمینانی برای راه خویش قرار می‌دهد تا از لغزش در وادی ضلالت و گمراهی در صحرای جاهلیت مصون بماند. در این هنگام است که قدرت انسان تجلی می‌یابد.

پوشیده نیست که نفس انسان دوست دارد که به سمت خشنودی حرکت کند و به حدود حق و باطل و حلال و حرام دل ندهد، همچنان که هنگام پیروزی‌ها چنین است، و اگر راه خشنودی بسته شود پس از خشم در خود فرو می‌رود همان طور که هنگام شکست چنین حالی به او دست می‌دهد و به حدود حق و باطل و حلال و حرام تجاوز می‌کند.

در این هنگام انسان قوی در حالت‌های خشنودی و ناخشنودی و در جمیع حالت‌ها یکسان عمل می‌کند، از حق پیروی می‌کند و باطل را دور می‌اندازد، و به حلال متعهد می‌گردد و حرام را نمی‌پذیرد.
 
[1] ابن بابویه قمی، امالی الصدوق (ره)، ۲۷.