من عاشق رحمت للعالمینم

«وَمَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ وَمَن یَنقَلِبْ عَلَىَ عَقِبَیْهِ فَلَن یَضُرَّ اللّهَ شَیْئًا وَسَیَجْزِی اللّهُ الشَّاکِرِینَ» این آیه ناظر به یکى از حوادث جنگ احد است و آن اینکه: در همان حال که آتش جنگ میان مسلمانان و بت پرستان به شدت شعله ‏ور بود ناگهان صدایى بلند شد و کسى گفت: محمد را کشتم... محمد را کشتم... این درست همان دم بود که مردى به نام عمرو بن قمیئه حارثى سنگ به سوى پیامبر پرتاب کرد، پیشانى و دندان آن حضرت شکست و لب پائین وى شکافت و خون صورت وى را پوشانید. در این موقع دشمن مى‏خواست پیامبر را به قتل برساند که مصعب بن عمیر یکى از پرچمداران ارتش اسلام جلو حملات آنها را گرفت، ولى خودش در این میان کشته شد، و چون او شباهت زیادى به پیامبر داشت، دشمن چنین پنداشت که پیغمبر در خاک و خون غلطیده است و لذا این خبر را با صداى بلند به همه لشگرگاه رسانید. انتشار این خبر به همان اندازه که در روحیه بت پرستان اثر مثبت داشت، در میان مسلمانان تزلزل عجیبى ایجاد کرد؛ جمعى که اکثریت را تشکیل مى‏دادند به دست و پا افتاده و از میدان جنگ به سرعت خارج مى‏شدند، حتى بعضى در این فکر بودند که با کشته شدن پیامبر از آئین اسلام برگردند و از سران بت پرستان امان بخواهند. اما در مقابل آنها اقلیتى فداکار و پایدار همچون على (علیه السلام) و ابودجانه و طلحه و بعضى دیگر بودند که بقیه را به استقامت دعوت مى‏کردند. از جمله انس بن نضر به میان آنها آمد و گفت: اى مردم اگر محمد (صلی الله علیه و آله) کشته شد، خداى محمد کشته نشده، بروید و پیکار کنید و در راه همان هدفى که پیامبر کشته شد، شربت شهادت بنوشید. پس از ایراد این سخنان خودش به دشمن حمله نمود تا کشته شد. به زودى روشن گردید که پیامبر زنده است و این خبر اشتباه یا دروغ بوده است. آیه 144 آل عمران در این مورد نازل گردید و دسته اول را سخت نکوهش کرد.
زمان حاضر روزگاری است بس غریب که البته با توجه به روایات و علائم، هر چند دوره آخرالزمان است اما حوادثی رخ می دهد که انسان موحّد را به فکر و گاه به تأسف وا می دارد؛ زمانه ای که دین با همه عظمتش مورد هجمه خودی و غیر واقع می شود، اهانت امروز اغیار در محافل عمومی جهان نتیجه بی توجهی خودی ها به اصول اعتقادی است.
وقتی به هر بهانه ای اساس دین مورد تهاجم واقع می شود می توان فهمید که معتقدین به آن دین در رفتارشان نسبت به اعتقاداتشان ضعیف بوده اند؛ لشکری که از درون تضعیف شود مطمئنا از بیرون آسان تر ضربه خواهد خورد.
بدعت ها، تفسیرات سلیقه ای، کج فهمی ها در دریافت معارف دین، در آن شکاف های زیادی را ایجاد کرده که موجب بی اعتمادی به دین و گاها بی توجهی به آن شده است که این خود زمینه برای اهانت کردن اغیار به اصول دین را ایجاد کرده است.
آیه فوق اشاره به همین موضوع دارد که با بروز کوچک ترین شائبه پوچی در دین، عده ای اقدام به تغییر رویه کرده و باورهای خود را کنار می گذارند، لذا در واقعه احد هر چند به پیامبر رحمت (صلی الله علیه و آله) جسارت شد و از آن حادثه مجروح گشت و شایعه شهادتشان پیچید، ولی استواران در دین هرگز دست از باور خود نکشیدند؛ امروز هم هرچند برای چندمین بار اقدام به اهانت و جسارت به ساحت قدسی پیامبر کرده اند ولی آن عظمت و باورهای عمیق با این لگدپرانی مگسان دور شیرینی، مخدوش نخواهد شد؛ چرا که «یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ» و « وَمَکَرُواْ وَمَکَرَ اللّهُ وَاللّهُ خَیْرُ الْمَاکِرِینَ ».

نقل از: بر بال اندیشه