در حکمت متعالیه آیا شیء و شیئیت مساوق با وجود است یا مساوق با ماهیت؟

«شیئیت» و «وجود» دو مفهومى هستند که مصداق واحد دارند. همین قدر که پاى وجود به میان آمد، پاى شیئیت هم به میان آمده است. منتها فلاسفه تصریح دارند که منظور از وجود، به معنای مطلق، آن است که هم شامل وجود ذهنی می شود و هم شامل وجود خارجی و اکثر اشکالات را با این روش جواب داده اند؛ اشکال این است که زمانی که ماهیتِ یک موجودی در ذهن تصور شود که هنوز وجود خارجی ندارد، باز هم به آن شیء اطلاق می شود، ولی وجود بر آن اطلاق نمی شود.

مؤمن باید زمان را مدیریت کند!

استفاده از فرصتها و مدیریت زمان یکی از مسائلی است که فراوان در کتاب گرانقدر نهج البلاغه به آن اشاره شده است. چرا که مساله، مساله ای مهم و حائز اهمیت است.

قسم خداوند در قرآن کریم با عبارت (والعصر) حکایتی عجیب دارد.

قابل توجه عالمان و معلمان عزیز!

این نام و هنر هر چند که از نام های خداوند نیست، ولی خداوند این هنر را اول به خودش و در درجه دوم به پیامبرانش نسبت می دهد.

«معلم» هر چند یکی از نام های خداوند نیست؛ ولی با این حال می توان خداوند را به استناد کلام خودش «اولین معلم» نامید: «الذی علم بالقلم علم الانسان ما لم یعلم» (۱)؛ کسی که به وسیله ی قلم تعلیم نمود؛ و به انسان آن چه را که نمی دانست آموزش داد.

موسیقی دلم را نرم می کند؟!

هدف اصلی در نظام آفرینش حیات بر پایه کمال و بالندگی است. براین اساس ، نقش ‏آفرین هستی در تدارک این مقصود ، بهترین ابزار انتقال را در خدمت بشر قرار داده تا برای دریافت هدایت و سوق او در طریق سعادت، به شایستگی، او را کفایت نماید.