امام مجتبی علیه السلام، مقتدر مظلوم

مسأله پذیرش صلح امری بود که پیشوای دوم معصوم، حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام هیچ گریزی از آن نداشت.(1) در مقابل این رفتارِ امام علیه السلام، موضع گیری های متفاوتی به وجود آمد. در این میان عده ای از یارانِ ایشان، او را متهم به کوتاهی در امر خلافت و واگذاری آن به معاویه می کنند. اما شواهد تاریخی گواهی بر بطلان این نظر می دهد. چرا که رفتار امام علیه السلام در برهه های گوناگون زندگی خود، گواه بر شجاعت آن امام همام است.

تولد دو نور

حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله در عام الفیل (سال 570 میلادی) در ماه ربیع الاول دیده به جهان گشود. مورخان شیعه، ولادت پیامبر اکرم را در صبح جمعه‌ی هفدهم ربیع الاول و اکثر علمای اهل سنت، در روز دوازدهم همان ماه می‌دانند.
امام صادق (علیه السلام) به نقل از سلمان فارسى فرمود: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: خداوند متعال مرا از درخشندگى نور خودش آفرید نیز امام صادق (علیه السلام) فرمود: خداوند متعال خطاب به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: «اى محمد! قبل از این که آسمان‏ها، زمین، عرش و دریا راخلق کنم. نور تو و على را آفریدم...».
ثقه‏ الاسلام کلینى (رحمه الله) مى‏ نویسد: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «هنگام ولادت‏ حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فاطمه بنت اسد نزد آمنه (مادر گرامى پیامبر) بود. یکى از آن دو به دیگرى گفت: آیا مى ‏بینى آنچه را من‏ مى ‏بینم؟دیگرى گفت: چه مى ‏بینى؟ او گفت: این نور ساطع که ما بین مشرق و مغرب را فرا گرفته است! در همین حال، ابوطالب (علیه السلام) وارد شد و به‏ آن‏ها گفت: چرا در شگفتید؟ فاطمه بنت اسد ماجرا را به گفت. ابوطالب به اوگفت: مى ‏خواهى بشارتى به تو بدهم؟ او گفت: آرى. ابو طالب گفت: از تو فرزندى به وجود خواهد آمد که وصى این نوزاد، خواهد بود.