زهد، یکی از فضائل اخلاقی است که موردتشویق و ترغیب آیات قرآن و روایات اهل بیت - علیهم السلام - است. چنانچه ملا احمد نراقی در معراج السعادة ذکر میکند: «ضدِّ محبت دنیا و مال را زهد گویند و آن عبارت است از دل برداشتن از دنیا و آستین فشاندن بر آن و اکتفاء کردن به قدر ضرورت از برای حفظ بدن»[۱] که تجلی عملیِ آن در زندگی، سادهزیستی و قناعت خواهد بود.
بدانید که مدار و معیار امر و طریقه ما بر سه چیز است؛ شب زنده داری، لقمه حلال و توجه به نماز، به ویژه نماز اول وقت و حضور قلب در آن.
آیت الله سید عبدالکریم کشمیری رضوی (قدس سره الشریف) در سال 1343 ق. در نجف اشرف چشم به جهان گشود . از همان کودکی آثار استعداد و بزرگی و جذبه در وی مشاهده می گردید . در هفت سالگی، سخنی از استاد اخلاق آیت الله شیخ مرتضی طالقانی وی را متحول ساخت . سپس به دستور پدر بزرگوارش به علوم دینی مشغول شد .
او، در کنار تعلیم و تعلّم، به دنبال بزرگان اخلاق و عرفان بود و افتخاراتی به دست آورد . در جوانی دارای ذوق خوشنویسی و نقاشی بود . ذوق شعر هم داشت و گاه شعر می سرود . در علوم غریبه از استادان فن بسیار بهره برد تا جایی که در جفر و علم اعداد و علم حروف، زبر و بینات، اسماء الله و مربعات و مثلثات متبحر شد . واردات قلبی و مکاشفات غیبی، کاملا وی را به ذکر و فکر و مجاهدات و ریاضات مشغول کرد تا جایی که الطاف علوم حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) سراسر وجودش را فرا گرفت .
آیت الله سبحانی در پاسخ به این پرسش که "گفته شود شیعیان قرآنی به نام «مصحف فاطمه (سلام الله علیها)» دارند، این مطلب تا چه اندازه صحت دارد؟" این گونه پاسخ داده است: پاسخ: واژة «صحف» در قرآن به معنای مطلق کتاب آمده است، چنان که میفرماید: «وَإِذا الصُّحُفُ نُشِرَتْ؛ آنگاه که نامههای اعمال منتشر گردد».
«إِنَّ هـذا لَفِـی الصُّحُـفِ الأُولـى * صُحُفِ إِبْراهیـمَ وَمُـوسـى؛ این، در صحیفههای نخستین، در کتاب ابراهیم و موسی است». و همچنین«مصحف» نیز از همین ماده اخذ شده و به معنای دفتر یا کتاب جلد شده به کار میرفت و در صدر اسلام حتی پس از درگذشت پیامبر، مصحف» نام قرآن نبود بلکه هر کتاب مجلّدی را مصحف مینامیدند.